Over

Op jonge leeftijd hield Meuwese al van kunst. De schilderijen in de musea die ze met haar vader bezocht prikkelden haar fantasie. “Bij ieder schilderij verzon ik mijn eigen verhaal. In die musea heerste een rust, een sfeer waar ik helemaal in op ging”, aldus Meuwese. Toch koos ze niet direct voor een creatieve opleiding in de kunst.

Als oudste dochter uit een welgestelde familie doorliep ze eerst het gymnasium. Voor tekenen had ze naast alle Griekse mythologieën en Romeinse veldslagen nauwelijks tijd. Ze ging naar de universiteit om kunstgeschiedenis te studeren. Maar bloed kruipt waar het niet gaan kan: na een jaar koos ze voor de kunstacademie.

“Op de academie leerde ik een vak, waar ik mijn beroep van wilde maken. Ik studeerde veel en werkte hard.” Haar doorzettingsvermogen kende geen grenzen. Ze wilde tekenen en dat is ze haar hele leven blijven doen. Ze trouwde en kreeg vier kinderen. De zorg voor haar gezin eiste veel tijd, maar vormde ook een inspiratiebron. Haar kinderen en de beesten op de kinderboerderij bleken de beste modellen. Zij exposeerde regelmatig. Maar gedwongen door het lot volgde haar doorbraak pas later.

“Na het overlijden van Ruud, mijn man, stond ik er alleen voor. Ik had vier jonge kinderen en moest brood op de plank krijgen.” Meuwese nam het heft zelf in handen en besloot om “broodschilder” te worden. Zelf vindt zij het een vreselijke term maar nood breekt wet. Ook hier kwam haar doorzettingsvermogen goed van pas. Met kunstwerken onder haar arm ging ze langs grote bedrijven. Haar kleurrijke afbeeldingen vielen in de smaak. Vanaf dat moment ging het balletje rollen. Opdrachten voor nieuwe schilderijen en relatiegeschenken volgden.

Ondanks de druk om te verkopen, hield de kersverse weduwe zich totaal niet bezig met de verkoopbaarheid van haar werk. “Bezig zijn in mijn atelier diende op dat moment vooral als uitlaatklep. Ik voelde me down en wilde mezelf omringen met vrolijkheid. De knallende kleuren gaven me een reden om te blijven knokken.” Door de schetsen vertelde Meuwese haar verhaal, ze kon haar emoties erin kwijt.

Tekenen is nog steeds een grote passie van Ellen maar werken op canvas en met olieverf heeft steeds meer haar aandacht. “Het is veel spannender en ingewikkelder en daardoor een grotere uitdaging”. “Op doek kan ik nog meer de kleinere emoties van mens en dier in hun beweging vastleggen”.

“Als ik schilder, ben ik volledig in mijn eigen wereld. Mijn zorgen laat ik los. De wereld heeft zoveel mooie dingen te bieden, maar mensen zien ze niet in hun jachtige leven. Met mijn werk wijs ik ze op deze bijzondere, maar kleine momenten uit het leven”.